Paglisan

Halos tatlong taon ako sa bahay na ito. Naaalala ko pa nang pilitin ako ng bestfriend ko na sumama sa kanya mag-apartment. Matagal ko nang gustong magkaroon ng sariling kwarto, at para masubukan kong mabuhay na mag-isa, sumama ako sa kanya. Pero hindi naman talaga ako naging mag-isa. Dahil sa paglipat ko sa BR, nakita ko na pwede ka palang magkaroon ng kapatid kahit na hindi mo kadugo. At napatunayan kong ang mga totoong magkakaibigan ay hindi talaga nag-aaway sa kahit anong aspeto, dahil lahat ay nadadaan sa lambing at maayos na usapan.

Bawat sulok ng BR ay mayroong alaala. Ang unang sala na hindi lamang lalagyan ng mga sapatos kundi naging isang ”Welcome Home” pambungad sa akin. Ang maliit na kwarto at banyo na naging lalagyan ko ng gamit kahit hindi ko naman masyado natutulugan. Sa mga unang buwan, naging saksi ito sa madaming lungkot at sakit ng buhay ko.

Ang kusina at dining table, na nakaranas ng hindi lamang iba’t ibang kainan kundi madaming masasayang bagay. Ang shelf na parang sari-sari store dahil laging puno ng mga de lata at pagkain. Ang blender na gumawa ng mga magic concoctions, at ang "one-cup" coffeemaker. Ang isang shelf na puno ng mga litrato at mga bote na may ibang ibang disenyo ng buhangin mula sa Boracay, litrato ng mga magagandang alaala at mga bote na gawa ng mahahalagang tao.

Ang tunay na sala na may refrigerator. Ref na puro litrato pa din ang pinto, ang pinanggalingan ng mga eksperimentong mga luto, ang ugat ng samahang hindi ka magugutom kahit minsan. Noong una’y may kama ang sala pero naging tirahan ng mga bugoy. May malaking bintana na tanging paraan para makita mo ang magulong mundo sa labas at maisip na ligtas ka na sa loob.

Nang umalis ang bestfriend ko, naging bahagi ng buhay ko ang malaking kwarto at napakagandang banyo na gusto kong palaging malinis. Ang paboritong kutchon ni iko na gustung-gusto nyang gulungan at gapangan. Itong kwartong ito ang nagpatulog sa akin sa mga malalamig na gabi at madalas, kasama ko ito sa mga tuwa at saya ng puso ko.

Masakit sa kalooban kong umalis ngunit kailangan. Sa aking paglisan sa BR, kasama ko ang lahat ng alaala sa loob nito, bawat sulok, bawat kwarto. At kahit na magkakaroon na ako ng bagong apartment, hindi ko makakalimutan ang BR, dahil naging malaking parte ito ng buhay ko.